Laatste week project en belevenissen Cambodja

Hallo lieve allemaal,

Hier weer een verslag van mij... Ooh en ik heb alweer een heleboel te vertellen.. In mijn vorige verslag schreef ik dat ik een georganiseerde reis naar Cambodja wilde boeken.. Niet zo avontuurlijk maar wel lekker makkelijk.. Nou ik kan jullie vertellen dat dat allemaal een beetje anders liep ;) Dat ging mooi niet door.. Het bleek dat er een vakantie in Cambodja was omdat ze de bevrijding vieren.. Dus de georganiseerde reis was uitverkocht.. Dus uiteindelijk toch maar voor de avontuurlijke manier gekozen, zelf een bus en een hostel boeken en alleen naar Cambodja.. Het was een boel geregel want het was lastig een busticket naar Cambodja te krijgen omdat lang niet alle busmaatschappijen reden i.v.m. die vakantie en veel bussen waren ook al vol omdat er veel mensen in dat weekend naar Cambodja wilden.. Maar, na een paar kleine tegenslagen is het me uiteindelijk gelukt om een busticket naar Cambodja te bemachtigen.. Jeeuuj! Ik ga jullie daar alles over vertellen maar eerst even een verhaal over de afgelopen week voor ik vertrok naar Cambodja..

Ik schreef mijn vorige blog op zaterdag en ging meteen daarna in mn eentje naar district 1 met de lokale bus. Een hele belevenis want je moet je voorstellen dat het geen normale bus is maar een soort van mini vrachtwagentje waar je achterin zit op een houten bankje met een overkapping maar aan de zijkanten en aan de achterkant is het busje gewoon open. Ik had geluk want ik mocht voorin zitten naast de buschauffeur op een confortabele stoel.. Het was leuk om met de buschauffeur te praten want hij praatte een klein beetje engels en dat gebeurd niet vaak dat lokale mensen hier een klein beetje engels spreken.. Hij zette me in district 1 precies af op de plek waar ik wezen moest, zo fijn! En dat voor 5000 dong (20 cent), ter vergelijking, als je een taxi naar het centrum neemt betaal je gemiddeld tussen de 100 000 en 120 000 dong (rond de 4 euro). Een erg groot verschil dus..

Maar goed, ik kwam dus aan in district 1 en voelde me echt een klein beetje een verdwaald meisje in de grote stad. Ik was al wel vaker in district 1 geweest maar altijd met andere mensen.. Iedereen op straat spreekt je daar telkens aan en zegt; ' Miss, miss, will you buy from me'. En ik wil vriendelijk zijn en mensen aankijken en lachen, maar als je vriendelijk doet kom je niet van ze af.. Dus dat was nogal een vervelend gevoel omdat je dus heel afstandelijk moet doen en ik eigenlijk helemaal niet zo ben.. Verder wist ik ook niet zo goed waar ik naar toe moest.. Ik ging maar een paar winkeltjes kijken en toen ik aan het rondlopen was kwam ik een meisje tegen.. Ze vroeg me of ik de weg wist naar de Tan Binh market.. Ik had geen idee maar ik zei tegen haar dat ik eventueel wel met haar mee wilde lopen zodat we samen naar de markt konden gaan en ze niet meer alleen hoefte te zoeken.. En ik had toch niks gepland. Nou, dat was wel fijn.. 2 westerse meisjes die allebei een klein beetje verloren door de grote miljoenenstad liepen hadden elkaar gevonden ;) eind goed al goed haha.. We vroegen een paar mensen waar de markt was en vonden het toch wel erg snel, dat was wel weer fijn.. We hebben samen rondgewandeld door de stad en ik heb het meisje wat verteld over de Vietnamese cultuur en hoe ze het beste de straat over kon steken (jullie kunnen je het je misschien nog wel herinneren van mijn eerste blog ;) in het begin vond ik het ook vreselijk om hier de straat over te steken maar ik ben er helemaal aan gewend ;).. Dit meisje was nog een beetje in een cultuurshock want ze was de dag ervoor aangekomen in Ho Chi Minh. Nou, ik kon me er alles bij voorstellen want ik had het ook de eerste dag en en ik was niet eens helemaal alleen maar zij dus wel.. Ik was haar net aan het vertellen dat als je de straat oversteekt, je nooit achteruit moet stappen omdat dat een onverwachte beweging is en ze dat dus niet verwachten en je dan misschien wel aanrijden omdat ze niet op je kunnen anticiperen als je onverwachte bewegingen maakt in het verkeer.. Op dat moment wilden we een straat oversteken en ik zette 2 stappen op de straat en daarna heel snel weer twee stappen terug.. Waarom? Omdat er een hele grote bus aankwam en ik niet omver gereden wilde worden :p haha.. Ja brommers rijden om je heen maar voor auto's en bussen moet je stoppen.. Het meisje lachte heel hard omdat ik net mijn eigen verhaal had ontkracht door precies te doen wat ik haar had verteld niet te doen.. En dat was 2 stappen achteruit zetten haha..

Na de markt liepen we terug via het park richting de backpackersstreet.. Er waren Vietnamese studenten in het park en 1 van hen vroeg ons of we misschien tijd hadden om in het engels met ze te praten.. Na een korte aarzeling besloten we hier mee in te stemmen.. Het was heel vreemd want ik denk dat er wel rond de 20 studenten in een grote kring rondom ons kwamen staan en tegen ons begonnen te praten.. Nouja praten, het leek meer op een vragenvuur.. Waar we vandaan kwamen, hoe lang we hier al waren.. Het was een beetje vreemd dat ze ons zo insloten want ik kreeg het gevoel dat ik nergens meer naar toe kon en ik dacht heel even als ze me maar niet gaan beroven haha.. (ja, door die beroving ben ik toch wel een beetje meer achterdochtig geworden) Maar dat was totaal niet het geval, ze waren gewoon erg geinteresseerd en gemotiveerd om engels te leren praten.. Het was vaak moeilijk te verstaan maar uiteindelijk begrepen we elkaar wel met handen en voeten ;)

Na dit gesprek met de studenten besloten we samen ergens wat te gaan eten en te drinken.. Leuk he, dat je een wildvreemde in de stad tegenkomt en dan gewoon een middag gezellig samen besteed..

De terugweg wilde ik weer met de lokale bus maar ik kon dus bus echt nergens vinden.. Er zijn hier geen busstations.. Lokale mensen weten gewoon waar de bus stopt en gaan daar staan.. Maar ik had dus geen idee waar ik zou moeten gaan staan ;) De buschaffeur had het me wel aangewezen maar ik kon die plek nergens terug vinden dus toch maar gewoon een taxi terug naar ' huis' gepakt..

Mijn zaterdag was dus niet helemaal verlopen zoals gepland omdat ik eigenlijk de reis naar Cambodja wilde boeken maar die was dus al volgeboekt. Maar uiteindelijk was het een onverwacht gezellige middag met een onbekend meisje..

Zondag heb ik lekker gerelaxed en niet zo veel gedaan.. Gewoon een dagje boeken lezen, ook wel eens fijn als je altijd zo'n vol programma hebt ;)

Maandag was het weer tijd voor het project.. Deze maandag was er een voor mij nieuw meisje.. Dit meisje was niet nieuw, maar ze was een aantal weken afwezig geweest doordat ze ziek was geweest.. Toen ik haar zag had ze me meteen ingepakt ;) Het was een meisje met mooie grote ogen die me heel veel vertelden. Het was een meisje met epilepsie en enstig meervoudig beperkt.. Ik hoorde van een andere vrijwilligster die al langer op het project werkt dat dit meisje vaak door de begeleiding op de grond word gelegd en haar daar dan de hele dag laten liggen (op de eetmomenten na). Ik dacht meteen hier kan ik iets mee want dit is waar ik echt veel kennis over heb. Ik heb deze week dan ook veel met het personeel gepraat en geprobeerd te vertellen wat leuke activiteiten zijn om met haar te doen (voornamelijk lichaamsgebonden activiteiten, activiteiten die de zintuigen prikkelen zodat ze haar eigen lichaam kan ervaren). Ik heb haar gemasseerd, ik heb gevingerverfd, een voetenbadje voor haar gemaakt en ik ben met haar in de ballenbak gegaan. (ja, ze hebben sinds deze week ook een ballenbak in de nieuwe speelruimte). Ik heb er erg van genoten het meisje zo te zien ontspannen.. (je kon het ook voelen want haar spieren waren helemaal ontspannen) De verpleegkundigen moesten er erg om lachen dat ik met haar in de ballenbak ging.. Brian vertelde dat het wel op een positieve manier lachen was omdat ze er zelf niet op waren gekomen om met dit meisje in de ballenbak te gaan.. Het is zo fijn dat je nieuwe dingen aan het personeel kunt vertellen en dat ik ze zo een klein beetje van mijn kennis over kan dragen.. Tot zo ver alleen maar fijne ervaringen..

Helaas was er deze week ook een moment dat ik met het meisje in mijn armen zat en me toch wel zorgen maakte.. Ze had epilepsie en bleef er naar mijn idee te lang in.. Ze kon tot 3 keer toe geen adem krijgen voor een korte tijd en bleef maar verkrampen.. Dus ik haalde de verpleegkundigen erbij.. Ik had echt het gevoel dat het op dat moment nodig was om noodmedicatie toe te dienen omdat de epilepsie al zo lang aanhield en ze dus meerdere malen geen adem kreeg voor korte tijd.. De verpleegkundigen begrepen niet wat ik bedoelde en lieten haar daar liggen in mijn armen. Ze kwamen na een minuut terug met melk.. Het meisje had op dat moment gelukkig alleen nog maar korte kleine aanvalletjes met tussenpozen maar ze was nog niet helemaal weer bij. Helaas kon ik ze niet duidelijk maken wat ik bedoelde omdat Brian de coordinator van het project op dat moment niet aanwezig was.. Het leek me totaal niet verstandig om haar op dat moment melk te geven omdat ze niet in staat was om goed te slikken omdat ze dus nog niet volledig uit de toeval was.. En als ze dat al was dan is een toeval meestal zo uitputtend dat je daarna niet zo allert bent om goed te slikken.. De verpleegkundige begon toch met haar de melk te geven (de melk was niet ingedikt, ook dat leek me gevaarlijk en vergroot het verslikkingsgevaar).. Ik probeerde haar te vertellen wat ik bedoelde maar ze begreep me niet.. Het meisje begon zich meerdere malen te verslikken en toen liet ik de verpleegkundige het gebaar zien te stoppen.. Ze deed dit gelukkig.. Later kwam Brian terug op het project. Ik wilde vertellen dat ik zag dat het meisje epilepsie had en ik wilde weten of ze noodmedicatie had.. Maar Brian wist niet wat epilepsie was, en hij begreep me ook niet.. Hij vertelde dat het meisje moeite had met slikken en dat de arts de ouders aan had geraden om het kindje een sonde in de maag te plaatsen en dat ze daardoor zo aan het hoesten was.. Maar ik probeerde te vertellen dat het meisje epilepsie had en daardoor geen adem kon krijgen al VOOR het eetmoment.. En ik wilde graag vertellen dat ik het idee had dat het meisje zich ook zo verslikte doordat ze nog in de toeval zat en dat het dan erg gevaarlijk is om voedsel te geven.. Uitendelijk heb ik het woord epilepsie op internet opgezocht met een engelse uitleg en het personeel bleek te weten dat het meisje epilepsie had.. Ze zeiden dat ze medicatie heeft voor de epilepsie maar ik kon niet ontdekken of ze ook noodmedicatie heeft en wanneer ze dat gebruiken want dat was te ingewikkeld.. Pff, ja dat was wel even stressvol.. Als dit op mijn werk was gebeurd had ik al lang ingegrepen en noodmedicatie toegediend omdat mijn gevoel echt zei dat dit nu nodig was.. Maar ik kon niks doen en voelde me zo machteloos..

Brian vertelde trouwens ook dat de ouders van het meisje niet wilden dat ze een sonde in haar maag zou krijgen.. Waarschijnlijk omdat het meisje al 'anders' is dan andere kinderen en ze niet willen dat mensen meteen kunnen zien dat het meisje 'anders' is.. Moeilijk want ik denk dat het voor dit meisje echt beter zou zijn om een peg sonde te krijgen.. Ze zou zo veel meer energie overhouden voor andere activiteiten en kan dan af en toe wat proeven alleen omdat het lekker is..

Ik heb op het project natuurlijk niet alleen met dit meisje gewerkt.. Ik heb ook met de andere kinderen activiteiten gedaan en het is zo leuk om te zien dat de kinderen naar me toe komen omdat ze weten dat ze op een vast moment met mij hun favoriete activiteit mogen doen, zoals buiten oefenen met lopen en wandelen door het ziekenhuis.. Ik wilde op woensdag ook een keer met een ander kindje gaan wandelen omdat ik vond dat dat jongetje er ook recht op heeft om dat af en toe te doen en niet altijd dezelfde kinderen aan de beurt zijn.. Dat werd me niet helemaal in dank afgenomen. De jongen waar ik altijd mee ging wandelen pakte me vast aan mijn benen en liet me niet los.. Dan is het moeilijk dat je hem niet uit kunt leggen waarom je dit doet en dat hij later aan de beurt was (dezelfde tijd als ik altijd met hem ging wandelen zou ik terug komen om hem op te halen).. Uiteindelijk had hij geluk omdat het andere kindje waarmee ik wilde gaan wandelen werd opgehaald.. Dus kon hij extra lang wandelen.. In Nederland zou ik dit niet doen (voor mijn gevoel beloon je dan ongewenst gedrag).. Maar het is zo moeilijk de kinderen hier uit te leggen waarom je iets doet dat ik daar nu maar niet moeilijk over heb gedaan.. Het ligt niet echt aan hem maar aan dat de communicatie niet optimaal is en je elkaar daardoor dus niet begrijpt.. Het was wel erg leuk om te zien dat hij zo graag wilde wandelen want dat geeft wel echt aan dat hij er heel erg veel plezier in heeft en hij loopt ook altijd meteen big smile op zijn gezicht naast mij.. Echt genieten!

Dat was weer een heel verhaal over mijn belevenissen op het project.. Woensdag was mijn laatste dag maar ik vond het toch wel moeilijk om te gaan. Had het de laatste weken zo leuk op het project.. Dus ik kom mijn laatste week in de middag nog een keertje terug.. (Ik doe deze week namelijk het project met de weeskinderen maar dat is alleen in de ochtenden dus kan ik op woensdag middag nog wel terug naar the daycare om dag te zeggen..)

Vorige week hebben we op dinsdag avond met de meiden genoten van een lekkere massage in district 1.. Dat was echt erg goedkoop 250 000 dong voor een massage van 60 min. Om precies te zijn is dat minder dan 10 euro.. Het was een geslaagde massage.. Ik had mijn nek wel een klein beetje vast zitten en door de massage was mijn nek weer helemaal los.. Fijn! Na de massage wilde ik mijn bus naar Cambodja boeken, helaas was dat nogal gestress omdat het dus erg moeilijk was om een bus naar Cambodja te krijgen i.v.m. het festival en de vakantie.. Na een aantal boekingskantoren te hebben bezocht heb ik toch een ticket kunnen bemachtigen.. In eerste instantie dacht ik dat een busrit rond de 15 uur zou duren en in het meest gunstigste geval zelfs 12 uur.. Helaas had ik dus pech en kon dat dit weekend niet. Het zou 20 uur duren voor ik zou aankomen en ik moest daardoor op woensdagnacht vertrekken i.p.v. donderdag ochtend..Ik wilde toch kosten wat kost vertrekken naar Cambodja omdat ik mijn hostels inmiddels al had geboekt en ik me er nu ook wel op had verheugd om Cambodja te bekijken.. Jullie kunnen je wel voorstellen dat mijn ontspanning van vlak na de massage inmiddels wel weg was na al dat gestress. Helaas.. Gelukkig waren alle meiden die met me mee waren ontzettend lief voor mij en knuffelden me. Ze zeiden het zit je niet mee meid maar uiteindelijk zul je zien dat het dit gestress dubbel en dwars waard is.. Schatten! Mijn busrit naar Siem Reap bleek uiteindelijk 22 uur te duren maar het was het inderdaad helemaal dubbel en dwars waard! Wat ben ik blij dat ik ben gegaan!

Woensdag avond na het project zijn we met met alle vrijwilligers uit eten geweest.. Dat was gezellig.. Er waren drie vrijwilligers die dat weekend zouden vertrekken en ze wouden voor ze vertrokken nog met iedereen uit eten dus besloten ze op woensdag avond te gaan zodat ik er ook nog bij kon zijn en ze mij uit konden zwaaien als ik om half 12 met de bus naar Cambodja zou gaan.. Erg lief dat ze me niet alleen wilden laten gaan.. Na het eten hebben we biertjes en cocktails gedronken in de backpackersstreet. Het was een en al gezelligheid, wilde eigenlijk nog niet gaan omdat het zo leuk was.. Ja, was een leuke afscheidsavond.. Maar ook jammer dat ik weer afscheid moest nemen van 3 mensen.. Het is zo bijzonder dat je in zo'n korte tijd zo'n band met mensen op kunt bouwen die aan de andere kant van de wereld wonen dan jij.. Ja, ik ga ze missen..

Vanaf de backpackersstreet liepen we met z'n allen naar het hotel vanwaar mijn bus zou vertrekken.. Nou, het begon allemaal erg vreemd.. Er was een man en die kwam naar me toe en zei dat ik bij hem achterop zijn brommer moest gaan zitten zodat hij mij naar de bus kon brengen. Ik vond dit erg vreemd omdat de vrouw waar ik het ticket geboekt had me verteld had dat de bus bij het hotel zou komen.. 1 van de vrijwilligers spreekt Vietnamees omdat zijn ouders Vietnamees zijn.. Hij zei tegen de man dat hij mij niet achterop zijn brommer liet zitten omdat hij geen idee had waar hij me mee naar toe zou nemen.. Hij zei tegen mij, niet achterop gaan zitten ik vertrouw hem voor geen meter.. Uiteindelijk zei hij tegen de jongen dat we achter hem aan zouden lopen omdat bleek dat de bus niet zo heel ver vanaf daar zou vertrekken.. De jongen liep met ons mee, hij zei; ' ik laat jou niet alleen met hem mee gaan'. Dat was wel erg lief.. Hij liep met me mee tot we bij een volgend hotel kwamen.. Daar was een vrouw van rond de 50. Ze moest ook met de bus naar Cambodja.. ik zei dus tegen hem dat hij wel weer terug mocht lopen omdat ik niet meer alleen was.. Achteraf bleek het dus allemaal te vertrouwen met de brommer maar het was wel vreemd omdat werd gezegd dat de bus voor het hotel zou komen..

Voordat we de bus in moesten moesten we een heleboel papieren invullen voor het visum.. Ik had geen idee of dat normaal was maar de vrouw vertelde me dat het een goed teken was dat we dat allemaal in moesten vullen want dat betekende dat de mensen van de bus voor ons visum zouden zorgen.. We moesten ook ons paspoort afgeven, dat vond ik toch wel een beetje griezelig hoewel ik wist dat dat wel normaal was.. Toch niet fijn om een wildvreemde je paspoort te geven als je in het buitenland bent.. Toen in de bus.. En ja, nu begon het Cambodja avontuur.. We kwamen aan bij de bus en wauw, (dat is absoluut geen wauw omdat het zo mooi was maar een wauw van verbazing) ik zag de bus en verbaasde me echt dat deze bus nog reed.. Een hele oude afgedankte bus met gaten in de stoelen/bedden (het was een sleeperbus). Een gat in een stoel is niet zo erg maar wauw, wat waren de bedden hard (bed is eigenlijk te veel gezecht want je ligt niet helemaal plat maar een beetje schuin en het was ook echt te hard om het een bed te noemen, het leek eerder een plank :p) Gelukkig ben ik al wel wat gewend op mijn kamer, want daar heb ik ook een heel hard matras maar dit was toch wel het toppunt ;).. In de bus waren niet 3 rijen van stapelbedden naast elkaar zoals ik gewend was van mij vorige sleeperbus maar het waren bedden waar je met twee personen heel krap op elkaar kon liggen.. Ik zat in de bus en kreeg er echt de slappe lach van ;) haha.. Zo slecht was het. Ook Avril (de vrouw die ik bij het hotel ontmoet had, ze kwam uit Australie) vertelde me dat ze nog nooit zo'n slechte bus had gehad en ze had echt al heel veel gereisd over de hele wereld.. Eerst lag ik naast haar maar uiteindelijk bleek er een bed voor 2 personen over te zijn dus besloot ik daar te gaan liggen zodat ik meer ruimte had.. Nou, toen gingen we rijden.. We kwamen rond 2 uur aan bij de grensovergang naar Cambodja.. Hier moesten we 4 uur wachten omdat de grensovergang pas om 6 uur open zou gaan.. Ik besloot te proberen wat te gaan slapen.. Helaas had ik pech, de buschauffeur wilde ook slapen en hij besloot naas mij te komen liggen.. Daar lag ik dan, op een hard bed, totaal geen bewegingsruimte en nu komt het ergste.. Het was ijs en ijskoud! Ik geloof niet dat ik het al vaak zo koud heb gehad.. De airco van de bus stond vollop aan, en het was zo koud dat je absoluut niet kon slapen ook al was je uitgeput ;) Nou, dat leek dus echt een eeuwigheid te duren.. Maar nu komt het goede nieuws! =) Toen het 6 uur was werd alles met het visum perfect geregeld door het personeel van de busmaatschappij.. Dat viel erg mee want ik had gehoord dat er op de grensovergang van Thailand naar Cambodja nogal veel oplichtingspraktijken gebeuren en dat het negen van de tien keer niet goed geregeld word.. Maar dit was dus perfect.. Gelukkig werd het om 6 uur licht en de zon warmde ons allemaal weer op. Het ergste gedeelte van de reis was voorbij, nu kon het alleen maar beter worden.. En dat werd het! Rond half 12 kwamen we aan in Phnom Penh en daar moesten we 2 uur wachten op de bus naar Siem Reap.. Vanaf het busstation werden we met een tuk tuk naar een ander busstation gebracht vanaf waar onze bus zou vertrekken.. Ja, dat was echt top geregeld! Nog een verassing, de tuk tuk op onze eindbestemming in Siem Reap zou ook alvast geregeld worden zodat we netjes bij ons hostel afgezet zouden worden.. Dat bleek ook het geval, er stond een man op ons te wachten met onze namen op een papiertje geschreven! Ik was helemaal verbaasd, ja echt goed geregeld!

Maargoed, ik was gebleven bij Phnom Penh. We gingen in de tuk tuk en dat was mijn eerste ervaring met een tuk tuk.. Jeeeuuj, dat was leuk! Heerlijk in het zonnetje met een fris windje.. Lekker rondkijken door de stad..Ik vermaakte me wel.. Ondertussen was Avril, de vrouw die ik bij het hotel had ontmoet aangekomen op haar eindbestemming Phnom Penh maar er was een ander engels meisje in de bus die ook naar Siem Reap moest.. Ik ging dus samen met haar in de tuk tuk.. Dit meisje bleek een tijd in Siem Reap vrijwilligerswerk te hebben gedaan en kwam nu terug vanuit Ho Chi Minh omdat ze ook daar een paar weken vrijwilligerswerk had gedaan.. Ze ging terug naar Siem Reap omdat haar vriend daar woonde.. Dit was een Cambodjaan en ze had hem ontmoet toen ze vrijwilligerswerk deed in Siem Reap..Het was erg leuk om met haar in de bus te zitten omdat ze veel kon vertellen over Siem Reap en wat leuk en mooi was om daar te zien. Ze nodigde me ook uit om die avond mee te gaan met haar vrienden om daar te gaan stappen.. Dat leek me in eeste instantie erg leuk maar uiteindelijk heb ik daar maar vanaf gezien want we kwamen in Siem Reap aan rond half 11.. Dat was na een 22 uur durende busrit.. En ja, daarna was ik toch wel erg moe en heb ik er dus voor gekozen om lekker meteen mijn bed in te gaan..

Ik moet jullie trouwens vertellen dat ik in het begin best een klein beetje gespannen was voor mijn busrit naar Cambodja omdat ik niet wist wat me te wachten zou staan en ik toch ook wel een paar negatieve verhalen over Cambodja had gehoord.. Ik was natuurlijk alleen en wist niet waar ik terecht zou komen en hoe het zou gaan met de tuk tuk (ook daarbij verhalen gehoord over mensen die werden op gelicht of bij het verkeerde hostel werden afgezet).. En volgens mij is alles wat je voor de eerste keer doet vaak toch wel een beetje spannend.. Maar wat is me dat allemaal meegevallen.. Je leert zo gemakkelijk nieuwe mensen kennen en het is allemaal zo eenvoudig! =) Jeuuj, heerlijk! Ik ben na dit weekend ook echt wel een stuk zelfverzekerder.. Ik kan het zelf allemaal prima regelen en alles komt dan helemaal goed! =)

En toen was het alweer vrijdag! =) In de ochtend werd ik wakker na een heerlijke nachtrust (wauw, wat waren de matrassen weer goed en de bedden waren lekker ruim). Ik sliep in een dorm met 11 andere mensen (een 12 persoons kamer) maar de meeste mensen waren al uit bed.. Ik besloot de dag te beginnen met een lekker ontbijtje in het hostel op de rooftop bar.. In het begin was dat toch wel een klein beetje onwennig omdat je daar toch alleen zit en ik zag ook geen andere mensen die alleen waren.. Het is natuurlijk geen probleem om alleen te zijn, ik kan prima alleen zijn (kan ook echt wel genieten van mijn eigen gezelschap als ik eerlijk ben ;) haha). Maar in het begin voel je je gewoon nog een beetje onwennig.. Maar na het ontbijt heb ik even rondgelopen en een trip naar de tempels van Ankor geboekt en tijdens de lunch was ik er al aan gewend en kon ik er ook echt van genieten om daar alleen te zitten.. =)

Toen was het alweer 1 uur.. Ik had een tour naar de tempels geboekt en ik had verwacht dat er ook wel andere mensen mee zouden gaan maar dat bleek niet het geval.. Ik ging dus in mijn up naar de tempels van Ankor met de tuk tuk driver natuurlijk.. In het begin was ik een beetje teleurgesteld omdat het me wel leuk had geleken om nieuwe mensen bij de tour te leren kennen maar toen ik eenmaal in de tuk tuk zat was dat meteen weg.. Wat was het heerlijk om zelf naar de tempels te gaan.. Je kon lekker in je eigen tempo rondlopen, hoefde met niemand rekening te houden, kon stoppen wanneer je wilde (want ja, luxe! een prive tuk tuk driver haha) en ik geloof echt dat als je alleen bent je alles nog intenser beleefd omdat je nergens door word afgeleid.. Ja, de tempels waren ontzettend indrukwekkend! Echt wonderbaarlijk hoe ze dat in die tijd hebben kunnen bouwen..Er was bij de tempels ook nog een vrouw die op de foto wilde.. Ik had dit niet door dus liep gewoon langs haar heen.. Toen zag ik dat ze een foto wilden maken dus ik verontschuldigde me.. De vrouw was zo vriendelijk.. Ze zei dat ik me niet hoefte te verontschuldigen maar dat ze heel erg graag met me op de foto wilde. En ze zei daarna dat ze me zo mooi vond, ze wilde mijn haren aanraken en keek heel verbaasd naar mijn ogen.. Maar ze was totaal niet opdringerig, echt heel lief en vriendelijk..

Bij terugkomst in het hostel waren er twee meisjes in onze dorm.. Ik vroeg ze of het oke was als ik die avond met ze mee zou gaan als ze zouden gaan eten.. Dat was prima, dus we gingen gezellig samen eten.. Deze meiden kwamen uit Canada en hadden al rondgereisd door Vietnam voor ze in Cambodja waren beland.. Ze vertelde dat ze ontzettend hadden genoten van Vietnam. Altijd leuk om alvast verhalen te horen van mensen die al gedaan hebben wat ik nog ga doen.. Na het eten besloten we om samen naar de rooftopbar van het hostel te gaan om daar wat te drinken.. Daar waren nog 5 andere jongens. Ze vroegen of we bij ze wilden komen zitten. Dat was een erg gezellig avond.. Erg veel gelachen! Om 12 uur sloot de bar en besloot iedereen om nog naar de pub street te gaan. Ik besloot om niet mee te gaan omdat ik de volgende dag om 5:45 uur uit bed moest omdat ik weer vroeg met de bus moest naar Phnom Penh..

Mijn eerste indruk van Cambodja was echt al heel erg goed! Er zijn toch echt wel heel wat verschillen met Vietnam.. (nouja, Vietnam.. Dat is niet de goede omschrijving want ik heb nog niet zo veel van Vietnam gezien, alleen Mui Ne en Ho Chi Minh ohnja en ik vergeet bijna de Mekong Delta..) Maar als ik Siem Reap en Phnom Penh vergelijk met Ho Chi Minh dan is er toch echt wel een heel groot verschil tussen het spreken van engels.. Ik Cambodje spreekt bijna iedereen wel een woordje engels en dat is zo fijn.. Als mensen engels spreken kun je tenminsten met elkaar communiceren en dat blijkt keer op keer toch wel heel belangrijk voor mij te zijn.. Ik wil mensen graag vertellen wat ik denk en voel.. En dat is moeilijk als mensen geen engels spreken.. Daardoor lijkt het ook alsof de Cambodjanen vriendelijker zijn wat ongetwijfeld niet zo is maar zo overkomt door de taalbariere, dat is in ieder geval wat ik denk). Daarnaast zijn de mensen die ik in Cambodja heb ontmoet een stuk minder opdringerig.. In Ho Chi Minh zijn ze in het touristische gedeelte (alleen daar) erg opdringerig. Dat heb ik in Cambodja niet meegemaakt terwijl ik daar alleen in het touristische gedeelte heb verbleven. Ook de winkeltjes in Cambodja zijn zo veel meer overzichterlijk.. Ze zijn niet overladen en heel erg vol. Dat is Vietnam wel het geval.. De winkels zijn zo vol dat ik eigenlijk geen keus meer kan maken omdat er gewoonweg te veel keus is.. Ieder plekje van de winkel is benut om spullen neer te zetten.
Ook zijn de steden waar ik was in Cambodja zo veel rustiger.. Heerlijk was dat, niet zo veel verkeer en niet alle huizen zo op en aan elkaar gebouwd.. Siem Reap is een klein stadje dus niet te vergelijkeren met Ho Chi Minh. Ho Chi Minh is een miljoenenstad met vele inwoners maar Phnom Penh is dat ook (wel minder inwoners maar ook veel) Toch oogt de stad ruimtelijker en is het verkeer zo veel minder druk.. Ik heb het ontzettend naar mijn zin in Vietnam en heb echt een top tijd maar ik weet wel dat ik toch meer een dorpsmeisje ben dan een stadstypje... Alle indrukken in de stad, het is soms gewoon te veel en uitputtend.. Ik heb het super naar mijn zin maar vind het niet erg dat ik volgende week ga rondreizen en de drukke overvolle stad achter me kan laten ;).

Verder is een groot verschil dat het vervoer in Cambodja grotendeels met tuk tuks gebeurd en in Ho Chi Minh pak je de taxi.. Nou, de tuk tuks bevielen me ook wel! Wat me wel opgevallen is is dat er in Cambodja erg veel stof in de steden is. Als je hier lange tijd aan bloodgesteld word kun je longklachten krijgen hoorde ik van Avril (wie ik ontmoet had in de bus). Dat is de reden dat iedereen in de stad in Cambodja mondkapjes draagt.

Tijdens de busrit naar Cambodja kwam ik er trouwens achter dat sommige wegen in Cambodja erg slecht zijn.. Zandwegen met keien waarbij je met de bus niet harder dan 30 km per uur kunt rijden.. Dat is ook de reden dat het zo lang duurt voor je aankomt want het aantal kilometers is niet eens zo heel veel.. Rond de 550 km. Maar dat was wel erg leuk, dan heb je echt het gevoel dat je ver weg bent van huis omdat het zo anders is.. hihi..

Mensen, ik ben inmiddels al 2,5 uur aan het typen en ik denk dat ik nu toch maar ga stoppen.. Ik denk dat het verhaal lang genoeg is voor vandaag, vooral ook voor jullie.. En mochten jullie het daar niet mee eens zijn dan heb je pech ;) ik zal heel binnenkort (ik denk morgen) nog wel vertellen over mijn reis naar Phnom Penh en wat ik daar allemaal beleefd heb.. Ik ben nu moe en vind het sonde om mijn belevenissen daar in het kort samen te vatten want wat ik daar heb meegemaakt was te indrukwekkend en verdiend een langer verhaal! Het was alles bij elkaar een top weekend met gezelligheid, cultuur en ook geschiedenis..

Daag daag lieve allemaal!

Ondank dat ik hier een top tijd heb mis ik jullie ook allemaal wel een klein beetje hoor.. Ik hoor sommige mensen zeggen dat ze liever niet meer naar huis willen. Nou ik vind het top hier (echt heel gaaf en dankbaar dat ik dit mee mag maken) maar ik moet heel eerlijk zeggen dat ik zeker weet dat als ik naar huis moet eind december ik dat helemaal niet erg zal vinden.. Ik geloof toch dat er voor mij niks boven thuis gaat.. Met alle lieve en dierbare mensen om me heen en het rustige en overzichtelijke Nederland. Happy feeling! Maar totdat ik naar huis ga ga ik hier nog lekker vollop genieten van alles wat ik hier nog mee mag maken..

Dikke knuffel voor jullie allemaal van mij!