Phnom Penh, nightmarket en killingfields

Hallo lieve allemaal,

Zoals ik jullie beloofd had hier het vervolg van mijn vorige blog over mijn belevenissen in Cambodja.. Voor je begint met lezen even een waarschuwing, als je niet vrolijk bent en wel iets vrolijks kunt gebruiken dan kun je beter niet beginnen met het lezen van deze blog ;) Haak dan maar af en zoek een leuk grappig filmpje op you tube ofzo :p want van deze blog zal je stemming nou niet echt vrolijk worden (nouja, het eerste gedeelte is nog best vrolijk maar daarna niet meer..) Dus iedereen gewaarschuwd, nu kan ik verder gaan waar ik gebleven was :p

Ik was gebleven bij zaterdag avond toen ik mijn bedje in ging.. Nou over de nacht kan ik jullie niks bijzonders mededelen, ik heb gewoon goed geslapen ;) Om kwart voor 6 ging mijn wekker weer omdat ik om half 7 zou worden opgehaald om naar het busstation te worden gebracht.. Ik sliep in de dorm bovenin een stapelbed, dat was wel even lastig om in de vrroege ochtend zonder al te veel geluid te maken uit mijn bed te komen ;) Ik probeerde zo zacht mogelijk te doen maar altijd als je zacht probeert te doen maak je meer geluid dan je zou willen.. En ja hoor, daar kwam mijn klunzige Noris naar boven ;) Ik liet mijn tas perongeluk van het bed vallen.. Oeps.. Dat maakte wel kabaal.. Ik heb niemand horen mopperen maar ik kan me bijna niet voorstellen dat er niemand van wakker geworden is ;) Nou, ik had al mijn spullen ingepakt dusss.. Op naar Phnom Penh.

De busrit naar Phnom Penh verliep prima.. Het was een goede bus en het duurde ongeveer 7,5 uur voor we aankwamen in Phnom Penh.. Ik was er rond 3 uur.. Toen ik aankwam op mijn kamer (6 persoons kamer) was daar een jongen uit Belgie. Hij vertelde dat hij erg blij was dat hij Nederlands kon praten met me omdat hij al een lange tijd geen Nederlands had gepraat en het soms toch best vermoeiend is om engels te praten.. Dat was fijn voor hem maar voor mij was het af en toe echt een raadsel wat hij allemaal zei ;) hahah.. Ja, Belgisch is toch echt wel heel anders dan Nederlands.. Soms kon ik hem zelfs beter verstaan in het engels dan in het Nederlands ;) Maar dat maakt niet uit.. Ik heb wel erg gezellig met hem gekletst..

Ik vroeg hem of hij al plannen had voor de avond en hij vertelde dat hij samen met een andere jongen ergens zou gaan eten dus ik vroeg of ik misschien met ze mee mocht.. Dat was geen probleem.. Toen we bij het restaurant aankwamen waren alle tafels bezet. Er was 1 tafel waar 1 meisje aanzat.. We vroegen of we misschien bij haar aan tafel mochten komen zitten.. Ze vond dat prima.. We hoorden van haar dat ze al 4 dagen in Phnom Penh was maar nog niet echt iets ondernomen had doordat ze een jet lag had.. Ze vertelde dat ze eigenlijk samen met haar vriend naar Azie zou gaan maar dat hij er een uur voor vertrek achter kwam dat hij zijn paspoort kwijt was en dat hij hem nergens kon vinden.. Tja, en zonder paspoort kom je niet in een vliegtuig (pfff, dat is wel heel zuur voor hem).. Maar dat betekende dat het meisje in een hele korte tijd moest beslissen of ze wel of niet alleen naar Azie zou gaan.. Nou, ze besloot dus om wel te gaan en haar vliegticket te gebruiken omdat ze zich erg op haar reis verheugd had.. Maar dat betekende voor haar wel dat ze in een hele korte tijd om moest schakelen.. Ik denk ook wel dat dat een klein beetje meespeelde waardoor ze nog niks had gedaan in Phnom Penh.. Ze vertelde dat ze het moeilijk vond om alleen te zijn.. Ze wilde die avond naar de night market gaan en ik bood aan om die avond met haar mee te gaan zodat ze niet alleen zou zijn.. En ik vond het natuurlijk ook wel erg leuk om iets vanPhnom Penh te zien omdat ik er maar zo'n korte tijd was.. De Belgische jongen besloot ook met ons mee te gaan.. We gingen met de tuk tuk richting de night market en toen begon het erg hard te regenen.. We waren bijna aangekomen bij de nightmarket en de tuktuk driver vroeg ons of we wel naar de markt wilden omdat het niet overdekt was.. Het leek me wel erg leuk om een rondleiding door de stad te krijgen van de tuktuk driver dus we vroegen of dat mogelijk was.. Hij keek ons in eerste instantie een beetje ongelovig aan haha... Het regende best hard en hij werd ook behoorlijk nat voorop de tuk tuk.. Hij had wel een klein afdakje maar alle regen waaide eronder.. Ook wij werden wel een beetje nat maar ik vermaakte me opperbest! ;) Ik vond het eigenlijk wel leuk dat het regende.. Het maakte wel een soort van sfeer.. Zo met de tikkende regen op de tuk tuk hihi.. Gezellig! We kregen dus een rondleiding door de stad voor maar liefst... tatatadaa, 2 dollar.. Nou, geen geld dus.. En na de rondleiding was de regen ook grotendeels voorbij dus konden we ook nog naar de nightmarket.

De nightmarket was erg leuk.. Het was zo anders dan een markt in Vietnam. Er waren kleren kraampjes maar het was er gewoon lekker rustig.. Niet helemaal volgebouwd met allemaal kleren maar gewoon overzichtelijk.. Toen ik daar rondliep kreeg ik echt een vakantiegevoel.. Op vakantie is het ook altijd zo'n lekker temperatuurtje in de avond en dan loop je 's avonds ook wel eens over marktjes. Ja, lekker gevoel was dat! Er waren ook eettentjes en we hebben nog iets te eten geprobeerd... Varkensoor, en eigenlijk was het best goed.. Alleen merkte je wel dat er kraakbeen in zat want die gedeeltes kraakten echt een beetje als je erop kauwde ;) Voordat we het varkensoor probeerden vertelde ik de mensen van het kraampje dat wij in Nederland varkensoor aan de honden geven.. (gedroogd wel eens waar, maar het is echt eten voor de hond ;)).. Daarna vertelde ik ze dat ik de Camodjaanse mensen zo vriendelijk vond.. Nou, ik liet de mensen in het kraampje helemaal verbouwereerd achter :p.. Volgens mij waren ze erg verbaasd dat ik ze hele verhalen aan het vertellen was.. Maar ik was gewoon erg enthousiast en dan vind ik het altijd leuk om dat even met andere mensen te delen haha...

Toen we na het eten van het varkensoor nog even over de markt liepen was er een optreden van iemand.. Nou, dat was vals! Haha, volgens mij kan ik nog beter zingen dan zij maar goed. Op dat moment besloten we dus om weer terug te gaan naar onze tuktuk driver en weer naar het hostel te gaan..

Terug bij ons hostel besloot ik maar lekker te gaan slapen.. Toen ik terug kwam op onze kamer waren er 5 jongens op onze kamer. Ja, ik was het enigste meisje op een kamer van 6 :p Ook wel eens leuk om in het gezelschap te zijn van alleen maar mannen. Was best gezellig.

Ik hoorde van de Belgische jongen dat het echt de moeite waard was om de volgende dag naar de killingfields te gaan omdat dat erg indrukwekkend was.. In eerste instantie was ik nog aan het twijfelen of ik naar de silver pagode zou gaan of naar de killingfields maar na zijn mening gehoord te hebben (hij was bij allebei geweest) besloot ik naar de kilingfields te gaan.. Ik was in eerste instantie erg aan het twijfelen of ik daar alleen heen wilde omdat ik hoorde dat het emotioneel was en ik wist niet zo goed of ik dat wel wilde in mijn eentje.. Maar dus toch besloten gewoon te gaan. Mijn bus zou op zondag om half 2 terug gaan naar Ho Chi Minh dus ik besloot dat ik de volgende dag vroeg naar de killing fields wilde.. Ik vertrok om 7 uur met de tuk tuk en kwam daar om 7:45 uur aan..

Bij aankomst kregen we een plattegrond en een koptelefoon. Tot mijn verbazing kon ik daar een koptelefoon krijgen met een Nederlands ingesproken tekst. Ik was achteraf erg blij dat ik een koptelefoon met Nederlands gesproken tekst kon krijgen omdat ik denk dat ik de verhalen die ik hoorde daardoor nog intenser heb beleefd.. Als je de verhalen in het engels te horen krijgt kun je de verhalen in grote lijnen wel volgen maar soms zijn er toch woorden die je misschien niet helemaal begrijpt waardoor je het verhaal minder intens beleefd.

Op de plattegrond die ik gekregen had was een route te zien die je kon lopen.. Tijdens de route waren er onderweg nummers te zien. Bij ieder nummer hoorde een verhaal. Je kon het nummer intypen en dan kreeg je het verhaal te horen.. Nou, dat was erg indrukwekkend..

Het verhaal begon met het schokkende feit dat in 3 jaar en 8 maanden dat de Khmer rouge aan de macht was 3 miljoen mensen zijn vermoord, dat was maar liefst 1/4 van de Cambodjaanse bevolking in die tijd.. De mensen die vermoord werden waren niet alleen mannen maar ook vrouwen en kinderen.. Later tijdens de route kreeg ik nog veel meer schokkende verhalen te horen.

De mensen die werden vermoord werden niet vermoord met kogels maar werden doodgeslagen, geschopt of onthoofd omdat de kogels in die tijd te duur waren. Het meest indrukwekkende en ontroerende was het moment dat we langs een boom liepen en het verhaal dat bij deze boom hoort was onvoorstelbaar.. Bij deze boom werden baby's op een gruwelijke manier vermoord, ze werden doodgeslagen terwijl de moeders van de baby's toe moesten kijken hoe hun kind werd vermoord.. Dit alles gebeurde onder het mom; 'Als we de hele familie vermoorden incl. baby's en kinderen krijgen we later geen vijanden die wraak willen nemen.' Je kunt je wel voorstellen dat ik daar stond met tranen in mijn ogen en koude rillingen over mijn hele lichaam.. Naast de boom is later een massagraf gevonden met de babylijkjes en de vrouwen, allemaal zonder kleren.. En waarom zonder kleren? Omdat dat erg vernederend was. Vreselijk..

Tijdens de route kon je een ronde lopen rondom een meer.. Op het moment dat je de ronde rond het meer liep kreeg je verhalen te horen van overlevenden van dit vreselijke rigime.. Ik zal in het kort vertellen over de verhalen die me het meest aangrepen..

Er was een verhaal van een man die vertelde dat zijn moeder hem ooit verteld had dat ze geloofde in de toekomst van haar zoon.. Ze had gedroomd dat haar zoon ooit iets goeds zou betekenen voor andere mensen en ze geloofde dat deze droom werkelijkheid zou worden.. Het verhaal van zijn moeder gaf de man hoop in de tijd dat het regime van Khmer Rouge aande macht was.. Hij overtuigde zichzelf ervan dat hij het zijn moeder verschuldigd was om iets goeds te doen voor de mensheid.. Deze overtuiging gaf hem hoop en kracht.. Hij had een doel voor ogen en dat doel gaf hem hoop.. Later na de oorlog zag hij in dat deze hoop de enigste reden was waarom hij bleef vechten. Zolang je hoop hebt kun je als mens bijna alle gruwelijkheden overleven was de overtuiging van deze man.. Hij had in de tijd tijdens het regime vele mensen gezien die niet meer konden vechten en sommige mensen die zichzelf van het leven beroofden.. Deze mensen waren door alle gruwelijkheden hun hoop verloren en konden daardoor niet meer verder leven zo beredeneerde deze man.. Hij was nooit zijn hoop verloren en dat alleen maar door de droom van zijn moeder. Volgens hem was deze droom het verschil tussen leven en dood voor hem..

Bij het volgende verhaal ging ik toch wel even op een bankje zitten tijdens mijn wandeling rond het meer.. Het was zo indrukwekkend, daar wilde ik wel even bij zitten.. Er was een jonge jongen van 15 jaar.. Deze jongen was gearresteerd en werd geslagen.. Er was een oudere man die iedere dag de soldaten smeekte om deze jongen vrij te laten.. Hij vond dat deze jongen hier niet thuis hoorde.. Het was een omgeving voor volwassen mannen, niet voor kinderen zoals hij.. De wachters negeerden deze vraag keer op keer maar de man bleef de vraag iedere dag weer herhalen.. Uiteindelijk werd de jongen vrijgelaten en hij begreep niet waarom.. Tot na de val van het regime.. De wachters hadden de wens van de man uit laten komen en de jongen laten gaan maar dit was ten koste gegaan van zijn eigen leven. De man had zijn eigen leven opgeofferd voor de vrijheid van de jongen. De jongen van dit verhaal is inmiddels een volwassen man maar heeft tot op de dag van vandaag nog altijd erg veel spijt dat hij zich de naam van de man niet meer kan herinneren. Hij zou zo graag naar zijn familie gaan en deze familie vertellen wat een held deze man is en hoe dankbaar hij hem is.. Hij had deze familie zo graag willen bedanken.. Het is voor deze man nog altijd moeilijk te moeten leven met de gedachten dat hij nooit de naam zou weten van de man die hem gered heeft..

Na de ronde rondom het meer kreeg je muziek te horen die in die tijd werd gespeeld om het geschreeuw van de gevangenen te overstemmen..

Ja, als je zulke verschrikkelijke verhalen hoort wil je wel even zitten en bijkomen.. Tijdens de route werd verteld dat na ieder regenseizoen nog altijd kleding en menselijke resten uit de grond omhoog komen doordat de aarde verschuifd door de vele regen tijdens het regenseizoen..

Aan het einde van route kwamen we uit bij de memorial Stupa. Dit is een gebouw waarin de botresten en kleding van de slachtoffers die gevonden zijn in Choeung Ek bewaard worden.. Als je alle schedels, botten en kleding in deze memorial Stupa ziet word je toch wel even stil..

Voordat ik de memorial Stupa betrad werd er verteld dat in 2001 alle botresten zijn onderzocht door forensische experts en dat op basis van deze onderzoeken de namen en de doodsoorzaak van deze mensen konden worden achterhaald..

Jullie kunnen jullie je wel voorstellen dat dat een indrukwekkende ochtend was.. Maar, ik ben wel erg blij dat ik ben gegaan.. Het heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten..

Nou mensen, nu weer even iets luchtigers dan maar.. ;) Na de killingfields reed ik met de tuktuk driver terug naar mijn hostel. Het was erg leuk dat hij een alternatieve route nam waardoor ik door de woonwijken van de Cambodjaanse bevolking reed. Hier kon je toch wel zien dat er vele arme Cambodjanen zijn.. Er waren allemaal huisjes met golfplaten en hout in elkaar gezet en op sommige plekken stonk het ontzettend naar afval.. Maar de mensen waren allemaal heel enthousiast en zwaaiden naar mij, er waren zelfs twee kleine meisjes die kushandjes naar me gaven, zo schattig!

Na de killingfields was het tijd voor eten en daarna helaas alweer tijd om terug naar Ho Chi Minh te keren.. Ja, ik heb me echt ontzettend vermaakt in Cambodja en had er zeker nog wel langer willen blijven.. De busrit naar Ho Chi Minh ging erg snel, het was leuk dat ik voorin de bus zat en daardoor een goed zicht had op de weg. Onderweg kwamen we busjes tegen met bovenop de busjes allemaal mensen.. Ik geloof dat er wel 10 mensen heel relaxed boven op een rijdend busje zaten.. Ze gek om te zien, het lijkt mij toch levens gevaarlijk maar het leek daar de normaalste zaak van de wereld.. ;)

Terug in Ho Chi Minh was ik toch best een beetje trots op mezelf, we reden al een uur in Ho Chi Minh (ja zo groot is de stad) toen ik opeens dacht iets te herkennen.. Ik dacht dat ik de weg kende maar in eerste instantie dacht ik; 'Nee dat zal wel niet.'.. Zo'n grote stad, dat is vast niet die weg.. Maar later zag ik dus de maxi market (een supermarkt op 10 min. lopen van het college waar we verblijven). Yes, ik had het dus toch goed. Dus ik vroeg de buschauffeur of het misschien mogelijk was dat ik daar uit de bus zou stappen zodat ik geen taxi terug hoefte te pakken van district 1 naar ons appartement.. Nou, dat was dus mogelijk.. Dat scheelde me weer 100 000 dong (zo rond de 4 euro).. Zo fijn dat ik de stad nu toch wel een beetje leer kennen en me kan orienteren.. Ik weet gewoon ongeveer waar ik ben als ik door de stad rij.. =)

Nou mensen, dat was het verhaal van de zondag in Cambodja.. Geen verhaal waar je echt vrolijk van word.. Maar het was wel heel indrukwekkend en ik ben blij dat ik het mee heb gemaakt..

Mijn volgende verhaal word vast een stuk vrolijker want nog 2 daagjes en dan ga ik al lekker rondreizen! De eerste 4 weken samen met Roos (een Nederlands meisje wie ik hier 3 weken geleden heb ontmoet en wie ook naar het noorden van Vietnam wil reizen, erg leuk dat we samen gaan..). Wat heb ik er veel zin in! Ja, het is top hier maar 6 weken in hetzelfde restaurant en hetzelfde appartemen is nu ook genoeg geweest.. Door Cambodja heb ik nog meer zin om te gaan backpacken! Ik ben klaar voor een nieuw avontuur!!! Jeeeuuuj! Kan niet wachten!

Nou lieve mensen, tot de volgende keer!

Veel liefs van mij voor jullie allemaal!