Laatste week weeshuis, afscheid en Dalat

Hallo allemaal,

Nou, ik zal eerlijk bekennen dat ik nog niet zo heel veel zin had om nu te beginnen aan mijn blog.. En de reden? Nou, ik heb zo zooo zoooo veel te vertellen dat het waarschijnlijk een oneindig verhaal word en dat kost zoo veel tijd.. Maar ik ga toch maar een begin maken en proberen om het een beetje kort en bondig te houden ;) hahah..

Laat ik beginnen met de laatste week in Ho Chi Minh, het weeshuis.. Sow, dat lijkt al weer erg lang geleden.. Want inmiddels zit ik alweer in Hoi An, zo'n ontzettend andere omgeving dan Ho Chi Minh..

Vorige week maandag starten we bij het project in het weeshuis. (We is Roos en ik). We gingen vrijwilligerswerk doen op de kindergarden. Dat waren de weeskindjes van 2 tot 5 jaar.. De rit naar het weeshuis was een hele belevenis opzich.. Want ja, we vertrokken om half 8 (best heel vroeg) met de lokale bus naar het weeshuis.. Wauw, weer ontzettend veel brommers maar daar was ik inmiddels aan gewend dus daar keek ik niet meer zo van op.. Nu waren het de hoeveelheid mensen die in het busje pasten.. Haha, op sommige momenten zaten er wel 12 mensen achterin het busje.. En bij het busje moet je je een heel klein vrachtwagentje voorstellen met twee houten planken aan iedere kant.. Op de planken zaten aan beide kanten 5 mensen en als dat vol was dan kwamen er 2 kleine plastic krukjes onder de houten planken vandaan en daar konden dan ook nog 2 mensen op zitten.. En dan moest je echt je knieen naar links of naar rechts doen om plek te maken voor de persoon in het midden.. Hahah.. Zo ontzettend op elkaar gepakt, heel erg grappig! Na deze rit kwamen we aan bij het weeshuis.

Bij binnenkomst stonden alle kindjes achter een metalen hekje ons op te wachten, zo schattig.. Ze wilden allemaal opgetild worden en ik kreeg wel het gevoel dat de kinderen het erg gewend waren dat er iedere keer andere mensen waren.. Voor deze maandag hadden we nog niet echt iets voorbereid om met de kinderen te gaan doen omdat we de kinderen eerst wilden leren kennen.. Kahn, de coordinator van het project vertelde ons de namen van de kinderen en daarna liet hij ons met de kinderen in de ruimte om ze te leren kennen en samen met ze te spelen. Hij vertelde wel dat het goed is om de kinderen niet te veel de hele tijd op te tillen en met ze te knuffelen omdat de kinderen zich dan te veel aan je gaan hechten..

Na de eerste dag besloten Roos en ik om voor de volgende dag iets voor te bereiden om met de kinderen te gaan doen.. Er waren 3 meisjes die al een stukje ouder waren (rond de 5 jaar). Voor deze meisjes wilden we een lesje engels voorbereiden.. Het leek ons ook goed om de hele week op dezelfde manier te starten met de kinderen.. We hebben borden gemaakt waarop symbolen te zien waren zodat we een klein beetje met de kinderen konden communiceren want ja, communiceren is en blijft toch nog altijd een moeilijk ding als de kinderen vietnamees pratenen jij alleen in engels tegen de kinderen kunt praten.. We hadden symbolen gemaakt voor stil zijn, zitten, staan, wachten en voorlezen. Toen we op dinsdag ochtend aankwamen hebben we de borden geintroduceerd samen met Kahn, de coordinator van het project en dat ging verbazingwekkend goed! De kinderen deden heel enthousiast met ons mee..

We hadden besloten om iedere dag te starten met het uitleggen van de borden omdat je door herhaling natuurlijk vaak beter leert.. Na de borden wilden we iedere dag een engels liedje met beweging met de kinderen zingen dus dat werd het liedje hoofd schouders knie en teen.. Nadat we dit hadden gedaan gingen we met de oudste meisjes een lesje engels doen.. We hadden memory gemaakt met verschillende lichaamsdelen en kledingstukken.. Door middel van de memory probeerden we de meisjes nieuwe engelse woordjes te leren.. We hadden op de achterkant van de memory ook het engelse woord geschreven zodat ze het woord niet alleen zouden horen en het plaatje zouden zien maar ook het engelse woord zouden lezen.. Dit spel ging buiten verwachting goed! De meisjes waren erg enthousiast, ze vonden het erg leuk om het spel te spelen en bleven het ook nog spelen op de momenten dat ze ook met ander speelgoed konden spelen.. Ja, dat spel was geslaagd.. Naast het spel hadden we ook nog een poster gemaakt met daarop een meisje getekend en de verschillende lichaamsdelen die we in de memory hadden verwerkt en de kledingstukken. Na het spel was het de bedoeling dat de meisjes de kaartjes van de memory op de juiste plek bij het meisje op de poster legde.. Hier starten we op woensdag mee als aanvulling op de tweede dag.. Ook dit ging goed.. Ja, leuk om te zien! Het meeste leuke was het dat de meisjes de woorden op de plaatjes na moesten zeggen. Dus wij noemden het woord in het engels en zij spraken ons na.. Dat was zo schattig, van die kleine hoge meisjes stemmetjes..

Tijdens het spelen waren er een aantal jongere kinderen die uiteindelijk best moe werden en dan zo op je schoot in slaap vielen, echt wel heel erg schattig..

Ik ben blij dat ik deze week ook in het weeshuis ben geweest.. In het begin vond ik het wel heel moeilijk om je te bedenken dat deze kinderen geen ouders hebben.. Het lijkt me echt verschrikkelijk.. Je ouders zijn mensen waar je altijd onvoorwaardelijk op terug kunt vallen.. Wat er ook is, waar je ook bent, je kunt ze altijd bellen en vragen stellen.. Mijn mam en pap zullen er altijd voor me zijn als ik ze nodig heb en zullen me altijd helpen en steunen.. Als ik me bedenk dat deze kinderen dat nooit zou hebben dan is dat zo'n groot gemis.. Het belangrijkste in het leven (vooral als je zo jong bent) zullen zij nooit hebben.. Heel erg moeilijk idee.. Ik heb ook echt wel gemerkt dat de kinderen op veel gebieden hechtingsproblematiek hebben.. Moeilijk om te zien, vooral omdat je weet wat ontzettend veel problemen dat kan veroorzaken..

Gelukkig vielen de omstandigheden in het weeshuis me weer heel erg mee.. Het is geen arm weeshuis, er is speelgoed voor de kinderen en het eten is goed.. Ook de mensen die er voor de kinderen zijn zijn vriendelijk.

Wat ik wel heel erg moeilijk vond was dat als wij er niet waren de kinderen alleen in de ruimte waren en dat er verder geen toezicht was.. Er kwam heel af en toe een keer iemand kijken maar het grootste gedeelte van de tijd waren Roos en ik alleen met de kinderen en als wij er niet waren was er dus niemand.. Ook kwamen de kinderen niet buiten.. Verschrikkelijk idee.. Ze blijven de hele dag in 1 en dezelfde ruimte. Ik heb gevraagd of het eventueel niet mogelijk was dat wij met een aantal kinderen buiten zouden gaan wandelen.. Helaas was dit niet mogelijk.. De mensen van het weeshuis vonden dit te gevaarlijk en wilden ons niet naar buiten laten gaan met de kinderen.. Ik vond het echt wel een heel naar idee dat de kinderen nooit buiten kwamen.. Toen ik vroeger klein was was het zo heerlijk om naar buiten te gaan, om te spelen in de speeltuin, in het park, lekker buiten rondrennen.. En deze kinderen zullen dat nooit hebben.. Ik gaf dit aan bij Kahn, de coordinator van het project en hij probeerde het voor mij een beetje te relativeren.. Hij zei; 'Deze kinderen hebben dat nooit gekend dus weten ook niet dat ze dat missen..'. Maar ik blijf het een ontzettend moeilijke gedachte vinden en probeer er dan ook maar niet te veel over na te denken..

Op donderdagmiddag ben ik samen met Roos nog een laatste keer terug geweest naar the daycare (project met de gehandicapte kindjes). Dat was toch wel heel erg leuk! Toen ik aankwam in de middag kwam er een jongen naar me toe gelopen en hij gaf me een hele dikke knuffel en vroeg meteen of ik met hem kwam wandelen.. Met deze jongen heb ik de afgelopen weken op het project bijna iedere middag gewandeld naar het ziekenhuis. Hij genoot hier zichtbaar ontzettend van en het was zo'n goed gevoel dat hij me meteen weer herkende en naar me toe rende om een hele dikke knuffel te geven! =) Ja, echt genieten! Nadat ik hem een hele dikke knuffel had gegeven heb ik ook nog lekker geknuffeld met de andere kindjes. Na het knuffelen was het dan toch nog wel even tijd om te gaan wandelen met twee kinderen omdat ze dat zo graag wilden doen en daar zo naar uitkeken.. Ik ben blij dat ik die middag nog even terug ben geweest want dat gaf me wel een ontzettend goed gevoel om de kindjes nog even te zien.. Helaas waren er 2 kinderen niet aanwezig die middag.. Erg jammer dat ik daar geen dag meer tegen heb kunnen zeggen (ik had dit wel op vrijdag gedaan maar ik had gezegd dat ik een week later nog terug zou komen dus het was geen echt afscheid dacht ik toen..)

Na dit afscheid op donderdag middag gingen we in de avond nog een broodje eten in het district waar we verbleven.. Nou, dat was wel even grappig haha.. Toen we terug liepen van het streettentje liep ik heel relaxed over de stoep tot ik opeens iets heel geks onder mijn slipper voelde.. Het leek wel een soort van modder.. Dus ik verloor een beetje mijn evenwicht en zetten nog een stap in de rare ondergrond.. Toen ik naar beneden keek zag ik dat ik met mijn slipper midden in het cement was gestapt hahaha.. Nou, in het begin schaamde ik me diep, ik werd heel erg rood en verontschuldigde me wel 10 keer tegen de man.. Gelukkig leek hij het niet zo heel erg te vinden.. Maar het was zo vreemd.. Ineens uit niets was daar cement op de stoep haha.. Kan alleen maar in Vietnam zoiets. De man kon dus helaas weer opnieuw beginnen want er stonden twee grote voetstappen in.. Nou, ik heb wel mn voetafdruk achtergelaten in Ho Chi Minh! Toen we verder liepen kreeg ik echt de slappe lach, zo lachwekkend! En nu komt het, ik was dus niet de enigste die dit overkwam. In dezelfde week stapte ook Roos midden cement... Haha, dus nee niet zelfdzaam :p

Nou mensen, na deze week kon het echte avontuur beginnen! Jeeuuuj, backpacken! Voor ik op reis ging besloot ik dat ik nog wat spulletjes naar huis wilde sturen, om precies te zijn 4,5 kilo.. Ja, best wel heel wat.. Toen ik hoorde wat ik er voor moest betalen kreeg ik zowat een hartverzakking ;) 1660000 dong.. Dat is rond de 65 euro, nou daar kun je hier zeker wel een week van leven als het niet meer is.. Maar goed, niet meer over nadenken, mn backpack is wel een paar kilo lichter. Om precies te zijn nu 14 kilo..

Zaterdag op naar Dalat! We vertrokken in de ochtend met de sleeperbus in 8 uur naar Dalat. Wat was Dalat een verademing zeg! Na Ho Chi Minh city.. Het was erg gek maar ik vond het totaal niet moeilijk om Ho Chi Minh city te verlaten.. Ik heb er een top tijd gehad maar deze stad was echt te groot en te druk voor mij.. 6 weken was echt genoeg geweest.. Dus, aangekomen in het mooie Dalat met super mooie bergen, een meer en heel veel frisse lucht.. We stapten in de taxi naar ons hostel de ramen waren open en we genoten zo van de lekkere geur van bos!

Toen we aankwamen in het hostel werden we zo vriendelijk ontvangen door de eigenaar van het hostel. Hij serveerde ons thee (we konden zoveel drinken als we wilden) en vertelde van alles over de omgeving. Ja, dat was nog eens een hartelijke ontvangst! Na het gesprek vroeg hij ons of we het leuk vonden om die avond met hem mee te gaan naar een restaurant met lokale mensen om daar de lokale gerechten te proeven.. Nou dat wilden we niet afslaan dus we besloten die avond met hem mee te gaan naar dit restaurant samen met een aantal andere mensen die ook in het hostel verbleven.. Nou, dat was echt heel erg goed. We kwamen aan in het restaurant (het leek een beetje een schuur met daarin plastic stoeltjes en kleine minitafels met in het midden een gat. In dat gat kwam later een soort van bbq te staan waarop we zelf ons eigen vlees konden bakken.. Erg gezellig! Je kon zelf met de hele groep vlees en groenten bestellen en kon dit dan met iedereen delen.. We besloten dat we nieuwe dingen wilden proberen en we hadden gehoord dat je struisvogel en krokodil kon proeven dus dit probeerden we. Nouja, er werd voor ons besteld in het Vietnamees dus ik wist eigenlijk niet precies wat er werd besteld.. Ik was aan het eten en vond alles zo lekker! De kruiden waarmee de groenten en het vlees gekruid worden zijn zo goed. Halverwege de avond zei ik tegen iedereen dat ik toch ook nog wel de krododil wilde proberen hoor, want ja daar was ik toch wel benieuwd naar.. Wat bleek nou, ik was de hele avond al krokodil aan het eten ;) hahah.. ik dacht echt dat het iets van kip was ofzo.. Het smaakte ongeveer hetzelfde.. Maar goed, ik kan dus weer een paar nieuwe dingen die ik geprobeerd heb op mijn lijstje zetten.. Krokodil, struisvogel maar ook sprinkhaan en larven.. Maar daar kom ik later nog wel op terug ;)

Na het eten gingen we naar een karaoke bar, dat was leuk! We gingen samen met de andere mensen van het hostel en er kwamen ook nog een paar vrienden van de eigenaar van het hostel.. Zo grappig, je huurt een kamer af en daar staat dan een stereo installatie met een hele grote tv en een bank met tafel.. En daar kun je dus karaoke doen.. Het leuke was dat er dus ook Vietnamezen met ons mee waren en dat zij ook een aantal keren Vietnameze liedjes gingen zingen.. Vaak waren er ook nummers die wij in het engels kennen maar die de Vietnamezen vertaald hebben naar het Vietnamees.. Ja, dat was grappig om te luisteren.. Top 40 muziek in het Vietnamees haha..

De muziek van de karaoke set stond zo ontzettende hard dat je jezelf echt niet kon horen zingen dus het was ontzettend vals, maar dat maakte het juist ook wel weer erg grappig! Na een tijdje werd ik erg moe dus vroeg ik de eigenaar van het hostel of hij me kon vertellen hoe ik terug kon lopen naar het hostel.. Hij vertelde me dat hij niet wilde dat ik alleen terug zou lopen naar het hostel dus dat hij me wel zou brengen met de motor.. Toen zei Roos dat ze wel met me mee wilde omdat ze ook wel moe was en me niet alleen wilde laten gaan dus we gingen terug naar het hostel. Nu komt het, soms doe je op reis echt dingen die je thuis nooit zou doen.. Want ik wist dat de man van het hostel echt al wel een aantal biertjes en rijstwijn (sterke drank) had gedronken.. Dus ik zei tegen hem maar je hebt al wel gedronken.. Hij zei; 'Ach dat zijn we hier gewend, we doen niet anders..'. Dus toch bij hem achterop gesprongen, en ja alles ging gelukkig prima.. Ik genoot er eigenlijk ontzettend van.. Achterop een motor in een vreemde plaats lekker met de wind door je haren, heerlijk! Genieten!

Ik ga morgen denk ik weer even verder schrijven over al mijn belevenissen want ik ben nu nog maar bij zaterdag en het is vandaag alweer zondag.. Dusheb nog meer dan een week te vertellen.. Maar ik wil zo eigenlijk ook nog lekker naar het strand en genieten van mijn tijd lekker niks doen.. Relaxen en ontspannen.. Want ondanks dat ik hier niks hoef heb ik toch echt wel het idee dat ik ontzettend veel doe en dat alle uren ingevuld zijn, op een positieve manier hoor! Heel positief, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik heel druk ben omdat ik zo veel doe ;) haha..

Nog even twee dingetjes over Dalat.. Het was daar trouwens ontzettend koud.. We zaten daar hoger in de bergen en het was rond de 16 graden in de avond.. Maar ik was Ho Chi Minh gewend met een gemiddelde temperatuur van 33 graden dus dat was wel even rillen.. Toen begon ik toch wel even te twijfelen of ik er wel goed aan had gedaan om mijn thermokleren terug naar huis te sturen.. Maar gelukkig had ik een lekker fleecevest en dat was prima in Dalat.. En wauw, wat zijn de mensen ontzettend vriendelijk in Dalat... In Ho Chi Minh waren de mensen wel vriendelijk maar vaak wilden ze ook graag verkopen.. In Dalat had ik echt het gevoel dat de mensen zo ontzettende behulpzaam waren en totaal niet uit eigen belang maar gewoon omdat ze zo behulpzaam waren en je ze graag wilden helpen.. Ja, een ontzettend goede indruk van Dalat! =)

Nou, dat was alweer de afsluiting voor vandaag.. Ik ga trouwens vanavond in Hoi An een kaarsje in de rivier laten branden voor Iris.. Vandaag moeten we Iris alweer 14 jaar missen maar voor mijn gevoel is ze nog altijd iedere dag dicht bij mij.. Dat geloof ik echt.. Ik heb al zo vaak het gevoel gehad dat Iris dicht bij mij was hier in Vietnam.. Daarom vandaag een mooi brandend lichtje voor Iris in de rivier omdat ze nog altijd zo veel in mijn gedachten is en ik zo blij ben dat ik zo'n lieve zus heb gehad =)

Dag allemaal, tot mijn volgende blog! Ohja, en de mooiste verhalen moeten nog komen want ja ik heb een motortourtocht gedaan van Dalat naar Nha Trang en wat was dat gaaf zeg! Een ultiem gevoel van vrijheid en zo veel mooie dingen gezien!

Veel liefs en dikke knuffels voor jullie!